Ti estás queréndoche ir á alba
non sei se o tempo vaise quedar contigo
ou se non vas ter horas, segundos demais neste século
non sei se é triste ter lido libros que non mos vas explicar
que non haberán contos absurdos
non hai pistas do futuro na liñas da man
Os ollos vermellos debaixo das cruces
dúas pequenas cruces como croios d’ouro
a vena que respira no teu peito
Sen ollada porque non ves
pequenos hálitos que percorren o teu corpo
a noite é única que escoita os teus diminutos latidos
Sen ventos que enreden os teus cabelos
as mans estranxeiras selan con lacre os teus círculos
Vaite
vaite se non vas ficar neste inferno
quédache na casa dos tesouros
imos facer unha festa
imos por as mans da Virxe preto ao teu carón e que che cante baixiño
que só desexa que durmas
Dime se non me vas dicir nada máis
dime se aló hai anxos de verdade
se hai ovnis como aquel que avistaron co teu irmán
se te souben querer
e canto quedoume por quererte
Non quero que nada se deteña diante do teu reino
non haberá lacaios rebeldes nin bestas que non sexan domeadas
haberá froitas arrecendo para que ti camiñes tranquilamente
libre
no Xardín dunha princesa que se chamaba Minerva
Se non vas ao camiño das galaxias
imos construír cos nosos seres unha tenda no deserto dos reis
con xogos de táboas
xadrez
dúas xograresas para a nosa compaña
e un bispo para nos perdoar
Abades e monxes van dicir “ad mortem festinamus„
e ti, ti non vas partir
porque os fillos xamais parten a alba
xamais, ¿oíchesme ben?
ti non podes cantar laúdes, ti vas canta-las vésperas
non cambes os nosos destinos
a Raíña pódese enfadar
os anxos non poden querer chorar
Andrés Suáres, Mayo de 2010.
